Sevenler Kavuştu

İnsan yeryüzünün pas alışverişini en iyi yapan iki takımı karşılaşmasını seyredince 90 dakikanın hiç bitmemesini istiyor ve klişe bir şekilde adamların bu oynadığı futbolsa bizim takımlar ne oynuyor ya da bizim takımların oynadığı futbolsa bu adamların oynadığı nedir diye düşenmeden edemiyor. Bu sene şampiyonlar ligi birçok eski sevgiliyi tekrar buluşturdu. İbrahimoviç Giuseppe Meazza'ya, Beckham Old Trafford'a, Mourinho Stanford Bridge'e ve son olarak da Henry Londra'ya geri döndü. Barcelona'nın gurbetteki evladı Fabregas'da eski arkadaşları ile hasret gidermekle yetindi, sakatlığından ötürü rövanşta Nou Camp'da olamayacak ama elbet bir gün Katalunya'ya geri dönecektir. Maça dönersek, ilk 20 dakikadaki tempo inanılmazdı. Almunia bu baskıda ahtopot misali tüm Barcelona ataklarına durdu dedi. Temponun yüksek olduğu ilk yarıdan gol sesi çıkmaması da ilginç. İkinci yarı başında İbrahimoviç kaçırdıklarından çok daha zor iki pozisyonda Almunia'yı avladı. İspanyol kaleci bunları da çıkarsaydı Emirates'e heykelini dikerlerdi artık, bu arada bu performansını izleyenler Almunia'nın hiç olmamasına şaşırmış olacaklar ki bunun da tek nedeni Casillas'ın varlığıdır. Henry oyuna girerken tüm tribünlerin kendisini ayakta alkışlaması görülmeye değer ve duygu yüklüydü. Neyse ki bu maç sayesinde bu haftaki futbol ihtiyacımızı karşıladık. Sahada bunca güzelliği görünce insan futbolu neden sevdiğini bir kez daha hatırlıyor.